De liefde van Christus, die de kennis te hoven gaat. Efeze 3:19
De uitnemende heilige, de apostel Paulus, die in de derde hemel was opgetrokken geweest, en daar heerlijke gezichten had gezien, en onuitsprekelijke woorden gehoord, hoewel hij de menselijke taal te arm achtte om de alles overtreffende liefde van Christus uit te drukken, besluit met ten laatste er van te zeggen: „Die de kennis te boven gaat”. En inderdaad moet zij de kennis te boven gaan. Is zij niet oneindig? Welke maat van de liefde van Christus kan er dan bepaald worden? Indien Christus God is en als zodanig de Vader gelijk, dan is Zijn liefde even oneindig als Zijn Godheid. Onze liefde is de liefde van het schepsel; de liefde van God is even groot als de Godheid, even oneindig als de uit Zichzelf bestaande „Ik zal zijn, Die Ik zijn zal”. Derhalve moet zij alle kennis te boven gaan. Gij moogt u er somtijds over verwonderen — en het is een wonder, dat de hemel vervullen zal met beurtzangên van eeuwige lof en prijs — hoe zulk een heerlijke Jezus als Hij is, ooit van de hemel kan neerzien op zulke verachtelijke kruipers, op zulke aardwormen, wat meer is, op zulke zondaren, die telkens en telkens weer Hem getergd hebben door hun misdaden. Ja, dat deze verhoogde Christus in de hoogte van Zijn heerlijkheid, van de hemel, Zijn paleis, kan neerzien op zulke ellendige schepselen als wij; dit is de verborgenheid, die de engelen met verbazing vervult. Doch het is de heerlijkheid van Christus aldus lief te hebben; het is Zijn bijzondere heerlijkheid, Zijn heiligen ten hemel te leiden, opdat zij zouden getuigen en deelgenoten Zijner heerlijkheid zijn. Derhalve is het niet omdat wij zulke verachtelijke kruipers zijn, dat wij zulke onwaardige schepselen zijn, die ten uiterste onwaardig zijn, dat enige notitie van ons zou genomen worden; wij moeten geheel deze ongeëvenaarde liefde van ons afwerpen en zeggen: „Kan Christus zulk 6én als mij liefhebben? Kan de heerlijke Zoon van God van de hemel, Zijn woonplaats, een oog van medelijden en ontferming, van liefde en toegenegenheid werpen op zulk één als ik ben; één die bij tijden nauwelijks zichzelf kan verdragen, één die zichzelf de onreinste der onreinen, de slechtste onder de slechtsten ziet en gevoelt? O, wat moet ik zijn in het oog van de heerlijke Zoon van God?” En toch zegt Hij: „Ik heb u liefgehad met een eeuwige liefde”. Deze liefde heeft ongekende breedten en lengten en diepten en hoogten. Haar breedte gaat alle menselijk begrip te boven; haar lengte gaat boven alle menselijke berekening; haar diepte overtreft alle peilen van schepselen, en haar hoogte overtreft zelfs der engelen schatting. Nu, dit is de reden, waarom deze liefde ons geschonken wordt. Wij hebben een liefde als deze nodig, een liefde, die zich over ons uitspreidt, die afdaalt tot onze diepste diepten; een liefde, die ons in de hemel kan doen aanlanden. Een liefde, minder dan deze, is geen liefde. Wij zouden door onze zonde de liefde uitputten, ware zij niet zoals hier is voorgesteld. Lang geleden zouden wij deze liefde reeds verzondigd hebben en door onze ondankbaarheid, opstand en misdaden hebben doen opdrogen. Maar zij is wat zij is, zo wonderlijk, zo diep, zo lang, zo breed en hoog; zij is zo zeer gepast voor elke behoefte en elk leed.
