En Ik zal hem geven een witte keursteen. Openbaring 2:17
In vroeger tijden werd in rechtszaken het oordeel geveld door middel van witte en zwarte stenen. De rechters wezen hun vonnis over de gevangene niet door middel van een mondelinge verklaring van ‘schuldig’ of ‘onschuldig’, zoals tegenwoordig, maar door een witte steen in een urn te laten vallen om te kennen te geven dat de gevangene naar hun mening onschuldig was, of een zwarte steen om te verklaren dat de gevangene schuldig was. De Heere heeft van dit beeld gebruikgemaakt. Hij zegt: ‘Aan hem die overwint zal ik een witte steen geven.’ Dat wil zeggen: Ik spreek in zijn geweten het vonnis van vrijspraak uit. Zoals men de witte steen in de urn liet vallen, zo vallen vrede en vergiffenis in het hart van de zondaar. Dus als het de Heere belieft van vrede tot de ziel te spreken, laat Hij een witte steen in hart vallen om te verkondigen dat hij ontslagen is van rechtsvervolging, en recht op Zijn liefde en bloed heeft. Maar hoe kan dit beeld worden toegepast? Welnu, hij die overwint bewandelt hetzelfde pad waardoor de arme schuldige misdadiger de witte steen kon ontvangen. De belofte wordt gedaan aan hem die overwint. Moeten we niet denken dat dit betekent dat hij een taak krijgt opgedragen die hij moet uitvoeren? Dat hij moet vasten, bidden, sacramenten bij wonen, een bepaalde hoeveelheid gebeden moet opzenden, en op die manier gaandeweg de zonde overwint en de prijs verkrijgt? Zou dat niet de natuurlijke uitleg zijn? Maar het is niet de uitleg volgens de genade. Die luidt dat hij overwint door te worden overwonnen, want dit maakt het de Heere mogelijk om enige bevatting van Zijn bloed in het geweten te brengen, en een woord van getuigenis in zijn hart te spreken. Dan ontvangt hij ‘een witte steen’, door de Heere Zelf in zijn hart gelegd, waarmee Hij verklaart dat al zijn zonden hem zijn vergeven; vrede heeft zijn geweten verzegeld, en hij gaat vrijuit, in de vrijheid die het Evangelie verkondigt aan degenen die in de gevangenis zitten.
Lezen: psalm 35:1-10
