De Heere doe Zijn aangezicht over u lichten. Numeri 6:25
Naar mijn gedachten schijnt hieruit een zinspeling op de zon. Als de zon niet is opgegaan, dus beneden de horizon is, moet het vanzelf donker zijn. Zo is het ook met menige begenadigde ziel; het is bij haar donker, een middernachtelijke, Egyptische duisternis; tastbare duisternis, omdat voor het ogenblik de Morgenster nog niet verschenen is, noch de Zon der gerechtigheid is opgegaan, die genezing heeft onder haar vleugelen. Het zal en moet donker zijn met haar totdat do Zon is opgegaan. Maar nadat de zon is opgegaan, zien wij haar somtijds niet, want wolken, zwarte wolken, kunnen dit heldere licht soms de gehele dag verduisteren, zodat er geen enkele straal door komt, de gehele tijd dat zij boven de horizon staat. Zo wedervaart het menig kind des Heeren. Nadat de Zon voor hen is opgegaan in de morgen van het geestelijk leven, moeten zij misschien wel voor hun volgend leven in een duistere wolk verkeren, totdat mogelijk ten tijde des avonds het licht verschijnt en een scheidende zonnestraal do stervenspeluw verguldt. Maar soms ook komen er dagen, dat de mistwolken zich snel over de heldere dag uitspreiden, en toch blikt do zon nu en dan door de brekende wolken heen. Is dit niet enigermate een zinnebeeld van de weg, waarin de Zon der gerechtigheid voortdurend verduisterd wordt door de mistwolken en dampen, die uit ons ongelovig hart opstijgen? Verborgen voor het gezicht door twijfel en vrees, evenals de mistbanken in de dalen de schoonheid van het landschap kunnen verbergen. En toch zijn er tijden, dat de Zon der gerechtigheid door de wolken heen blikt en de mist verdrijft. Wanneer het de Heere behaagt de ziel te zegenen en Hij komt met een enigszins zoete openbaring, dan breekt de Zon door de donkere wolken heen, doch zij sluiten zich daarna bij vernieuwing toe. Het is niet de bevinding van de christen, dat het de gehele dag zomer is. Wij leven namelijk niet in Australië of Peru, waar zelden wolken of mistdampen het licht van de zon verduisteren. Ons geestelijk klimaat is vochtig en onze inwendige ligging op de Noorderbreedte. „De Heere doe Zijn aangezicht over u lichten”. Is de Heere dan souverein in deze zaken? Kunnen wij niet onze hand opheffen en de wolk doen verdwijnen? Wij hebben net zo min vermogen onze hand uit te strekken om de dampen te doen verdwijnen, als wij vermogen hebben om de Londense mist te doen opklaren. En dit juist zet het schepsel op zijn rechte plaats! En het schepsel is dan eerst op zijn rechte plaats, als het niets is en God alles. Hoe dierbaar is het het aangezicht van de Vader te zien en dat in de betoning van Zijn gunst; niet bedekt met dreigende wolken van rechtvaardig ongenoegen. Zoals wij somtijds in de natuur een dreigende zon waarnemen, die boos nederblikt en wind en storm voorspelt. Wij hebben ons Zijn rechtvaardig ongenoegen op de hals gehaald, en hoewel Hij niet boos is op een ieder van Zijn kinderen, toch is Hij rechtmatig vertoornd over hun zonden. En wij voelen het in onze ziel, dat dit daarom Zijn aangezicht voor ons doet bedekken. „Gij hebt u met een wolk bedekt, zodat er geen gebed door kwam”, Klaagl. 3:44. „De Heere doe Lijn aangezicht over u lichten”. En als Hij Zijn aangezicht over u laat schijnen, dan zal ook uw aangezicht lichten. Zo was het met Mozes, toen hij op de berg was en een zoete gemeenschap met God oefende. Toen hij onder het volk wederkeerde, blonk zijn aangezicht. De heerlijkheid Gods weerspiegelde er op. En als de Heere Zijn aangezicht over u laat lichten, dan zal uw aangezicht niet anders dan dat van Mozes zijn, wanneer u zich begeeft onder het volk van God.
