Die, in de dagen Zijns vleses, gebeden en smekingen tot Degene, Die Hem uit de dood kon verlossen, met sterke roepingen en tranen geofferd hebbende……… Hebreeën 5:7
De apostel zegt, dat Christus „gekruisigd is door zwakheid”, 2 Cor. 13:4. Wij moeten gedenken, dat deze zwakheid geen onvolmaaktheid in Hem was, ofschoon zij het wel in ons is; want als wij spreken van de zwakheid van Christus’ menselijke natuur, dan bedoelen wij Zijn zwakheid in vergelijking met de sterkte en kracht van Zijn Goddelijke natuur. Onze Heere gevoelde de zwakheid van Zijn mensheid, want ofschoon verenigd met Zijn Goddelijke natuur of eeuwige Godheid en Hij door de kracht en sterkte van de Heilige Geest ondersteund en vertroost werd, toch was Hij aangeboren zwak en telkens was de gewaarwording van deze zwakheid een deel van Zijn lijden. Waar nu het gehele gewicht der toegerekende zonde, de volle vloek der wet, de ganse toorn van de Almachtige op deze zwakheid drukte, en Hij die moest doordragen, kwam de Heere daardoor op een plaats, waar Hij bijzondere ondersteuning behoefde. Om door deze arbeid veilig, eerbaar en voorspoedig heen te komen en daarbij te handelen overeenkomstig de wil van God, en in volle overeenstemming met het eeuwig besluit, werden de gebeden en smekingen door onze lijdende Borg opgeofferd. Dit was de ernstige strijd, die onze vriendelijke Meester in het begin in de hof moest strijden en daarmede eindigde Hij op het kruis. Wij weten wat Hij daar doormaakte — althans heeft de Heilige Geest ons bericht gegeven van dat vreselijk lijden in de hof, toen Hij, als in een ogenblik van zwakheid, zeide: „Laat deze drinkbeker van Mij voorbijgaan!” Hij was zo bitter in het vooruitzicht, zo vol van de onverminderde toorn, de bestanddelen daarvan zo vermengd met de toorn van de Almachtige tegen de zonde, en de openbaring van Zijn ongenoegen tegen een ieder, die er voor verantwoordelijk was, dat zo Hij daar op het ogenblik stond als onze plaatsvervanger, om te doorstaan hetgeen wij hadden moeten doorstaan zonder Hem, wij en allen met ons, al waren wij miljoenen in aantal geweest, zouden zijn verwezen naar een verdiende hel. Hij moest het gehele gewicht van de eeuwige toorn en verbolgenheid dragen en daarom behoefde Hij een bijzondere tussenkomst van Gods hulp om Hem te ondersteunen, toen Hij de beker tot op het grondsop ledigde. Om deze hulp te verkrijgen offerde Hij gebeden en smekingen op, met sterke roepingen en tranen; en het was de hitte van de strijd, die Hem het bloed deed zweten en de tranen uit Zijn ogen perste en Zijn gehele ziel betrok in een strijd van droefheid en schrik, vrees en smeking, waarvan de één de ander deed toenemen in hevigheid. Zo goot Hij Zijn ziel uit in gebeden, smekingen, sterke roepingen en tranen tot Hem, Die Hem kon redden van de dood; niet van de dood, die Hij moest sterven, maar van alles, dat verbonden was aan het oorspronkelijk vonnis des doods, waarin de toorn Gods en zijn gevolgen begrepen lagen.
