En Ik zal mijn vrees in hun hart geven, dat zij niet van Mij afwijken. Jeremia 32:40
Als de vreze Gods opkomt in een gelovige ziel en gevoed en levend gehouden wordt door de invloeden, welke komen uit Christus als Bondshoofd, brengt het een bij Hem blijven als vrucht voort. Wij kunnen niet van Hem afwijken door de vreze Gods. Zij wordt daarom genoemd „een fontein des levens, om van de strikken des doods af te wijken.” Indien zij een fontein des levens is, moet zij ook uit Hem, die zelf het Leven is, gevoed worden; en daar zij afwijkt van de strikken des doods, hecht zij zich vaster en dichter aan Hem, daar deze strikken zijn verbroken en weggedaan. Indien wij de bewegingen der vreze Gods in onze harten onderzoeken, zullen wij opmerken, dat al haar uitgangen zijn naar het leven en de Bron des levens; naar haat tegen de zonde en liefde tot heiligheid; naar een verlangen naar hemelse genietingen, een onverschilligheid voor de dingen, die de tijd en de zinnen betreffen; naar een kennis van Christus in de openbaring van zichzelf, en een verlangen om meer tot zijn eer te leven, meer zijn voetstappen te drukken en meer aan zijn lijdend beeld gelijkvormig te worden. Daar nu niets van dit alles kan worden voortgebracht dan door vereniging met Christus en een blijven in Hem, zien wij hoe de vreze Gods ons tot Hem brengt en noodzakelijk is om bij Hem te blijven. Want zodra de vreze Gods in de ziel verflauwt, is er een trapsgewijze teruggang en een merkbare vermindering van dit blijven in Christus.
Die zal, door ’s Heeren gunst geleid,
en zegen en gerechtigheid
van God, de God zijns heils ontvangen.
Dit ’s Jakob, dit is ’t vroom geslacht,
dat naar God vraagt, zijn wet betracht
en zoekt zijn aanschijn met verlangen.
Ps. 24:3
