En aldaar zal Ik bij u komen, en Ik zal met u spreken van boven het verzoendeksel. Exodus 25:22
Nadat een kind van God iets genoten heeft van de goedertierenheid en barmhartigheid Gods, geopenbaard in het aangezicht van Zijn beminde Zoon, kan hij ’s Heeren goedertierenheid vergeten en afdwalen van deze uitgelezen Evangelieweiden en komen in een woeste, huilende wildernis, waar noch spijs, noch water is. En toch heeft hij, ofschoon hij halfdood is van gebrek, in zichzelf geen kracht om weder te keren. Maar wat heeft hem hoofdzakelijk in deze toestand gebracht? Het veronachtzamen van de troon der genade; en waar de Heere alleen daar Zijn volk ontmoet, moet er geleidelijk vervreemding van Hem optreden. Maar ter bestemder tijd komt de Heere Zijn omdolend schaap opzoeken, en de eerste plaats, waar Hij het brengt, is tot de genadetroon, met belijdenis van zijn zonden en met het smeken om genade. Getrouw aan Zijn eigen Woord, wil de Heere hem daar bij vernieuwing ontmoeten. En o, welk een ontmoeting! Een berouwhebbend afkerige en een vergevend God! O, welk een ontmoeting! Een schuldige afwijker, verdronken in zijn tranen, en een liefhebbend Vader, hem om de hals vallende en hem kussende! O, welk een ontmoeting voor een arm, zichzelf veroordelend zondaar, die niet te diep verootmoedigd kan zijn over zijn zonden, die nochtans overvloedige genade vindt voor zijn afkeringen. En de liefde Gods ontwaart, die door de wolken heenbreekt, gelijk «le zon op een Aprildag, wat zijn hart smelten doet in berouw en liefde. Maar dit is niet alles. Het behaagt de Heere somtijds aan Zijn beminde volk de boosheden van hun hart te ontdekken en door Zijn Geest en genade eens het voorhang van hoogmoed en eigengerechtigheid, wat zo veel van ons eigen verderf bedekt, op te lichten en te doen zien, wat er waarlijk in ons hart huist. Dat wil zeggen, de peilloze verdorvenheden, die zich in onze verdorven natuur schuil houden, met de vuilheid en dwaasheid en onbeschrijfelijke laagheid, in ons bestaan ingevlochten. Nu, dit alles bijeengenomen zou ons van de troon der genade afdrijven. Kan God hier wonen? zegt de ziel. Kan ik de vreze Gods in mijn hart hebben als er zulke gedachten en overleggingen mijn geest als overstromen en mij met het schuim van de hel schijnen te vervullen? En toch wordt de ziel van tijd tot tijd tot de troon der genade getrokken, om aldaar deze zonden te belijden, want zij kan en durft er niet vandaan te blijven. En ook is God Zijn Woord getrouw: „En aldaar zal Ik bij u komen”. Daar openbaart Hij bij vernieuwing een bewijs van Zijn genade en goedheid; en bij vernieuwing, wat ook de zondaar in zichzelf is, dat Hij getrouw blijft aan Zijn eigen belofte.
