Want de Zoon des mensen is gekomen, om te zoeken en zalig te maken, dat verloren was. Lukas 19:10
De Heere brengt op verschillende wijze het besef van onze verloren toestand bij ons teweeg. Bij sommigen wellicht plotseling; bij anderen op een geleidelijker manier. Allen brengt Hij echter uiteindelijk tot hetzelfde punt – dat ze zich volkomen verloren voelen. Men moet zijn leven verliezen om het te vinden; men moet zijn godsdienst verliezen om hem te verwerven; men moet zijn macht en sterkte verliezen, meer nog, zijn alles, voordat men nieuwe kracht en een nieuwe wil via het Evangelie van de genade Gods ontvangt. ‘De Zoon des mensen is gekomen om zalig te maken, dat verloren was.’ Hier is een arme zondaar die bittere dingen tegen zichzelf schrijft. Helaas! hij is zijn hele godsdienst kwijtgeraakt. O, wat was hij ooit godsdienstig! Wat liep hij rustig naar de kerk met zijn Bijbel onder de arm en hij keek zo vroom en heilig als hij maar kon! Wat las hij vaak in de Heilige Schrift, en bad hij op zijn manier, en dacht hij dat hij al met één been in de hemel stond. Maar er is een lichtstraal in zijn ziel gekomen die hem heeft getoond wie en wat God is, wat de zonde en een zondig hart zijn, en wie en wat hijzelf als zondaar is. Als u dit hebt meegemaakt, mag ik u dan vragen waar uw vroegere godsdienst is gebleven? U hebt hem verloren, en dat is maar goed ook. We vinden nooit de juiste godsdienst tot we de verkeerde zijn kwijtgeraakt; vinden nooit Christus tot we onszelf hebben verloren; vinden nooit genade tot we wat Bunyan, dacht ik, onze eigen ‘zielige zelf-heiligheid’ noemt, zijn kwijtgeraakt; en we beleven nooit de schoonheid en zaligheid van verlossing door genade tot we wanhopig zijn geworden van verlossing door de werken des vlezes. ‘De Zoon des mensen is gekomen om zalig te maken, dat verloren was.’ Maar hoe maakt Hij zalig ? Door het evangelie. Er is wellicht iemand die uitroept met Jona: ‘Ik ben uitgestoten van voor Uw ogen.’ Jona moest de buik van de walvis ingaan, de buik van de hel, om zichzelf verloren te voelen, en om zijn Farizeïsme te verdrinken. Toen hij uitriep: ‘Ik ben uitgestoten!’ was dat de beste redevoering die Jona ooit in zijn leven hield. En toen hij zei: ‘Nochtans zal ik de tempel Uwer heiligheid weder aanschouwen!’ was dat de beste blik die Jona ooit in zijn leven wierp. Want het waren die uitroep en die blik die Jona uit de buik van de hel brachten. En hoewel ik niet wil beweren dat we in de buik van de walvis moeten worden geworpen, of zelfs in de buik van de hel, moeten we toch iets van wat Jona ondervond zelf ook beleven, voordat we een verlossing als Jona kunnen meemaken.
Lezen: Jona 2
