En Ik zal u een nieuw hart geven, en zal een nieuwe geest geven in het binnenste van u; en Ik zal het stenen hart uit uw vlees wegnemen en zal u een vlesen hart geven. Ezechiël 36:26
Deze „nieuwe geest” is een verbroken geest, een zachtmoedige, tedere geest, en wordt derhalve genaamd een vlesen hart; het tegenovergestelde van een stenen hart, het rotsachtige, verstokte, ongevoelige, onboetvaardige hart van iemand, die dood in de zonden of dood in de belijdenis is. En hoe wordt dit zachtmoedig, berouwhebbend hart medegedeeld? „Ik zal Mijn Geest geven binnen in u”. Dezelfde Goddelijke waarheid wordt voorgesteld in de dierbare belofte: „En over het huis van David en over de inwoners van Jeruzalem zal Ik uitstorten de Geest der genade en der gebeden, en zij zullen Mij aanschouwen, Die zij doorstoken hebben, en zij zullen over Hem rouwklagen, gelijk men bitterlijk kermt over een eerstgeborene”. Maar wat is het onmiddellijk gevolg van de uitstorting van de Geest der genade en der gebeden? Een opzien tot Hem, Die zij doorstoken hebben; een rouwklagen over Hem, gelijk men rouwklaagt over een enige zoon; een bitterlijk kermen, gelijk men kermt over een eerstgeborene. Dit is Evangelisch berouw, onderscheiden van een wettisch berouw; een Goddelijke droefheid, die een onberouwelijke bekering tot zaligheid werkt, onderscheiden van de droefheid der wereld, die de dood werkt. Deze twee soorten van berouw moeten zorgvuldig van elkander onderscheiden worden, ofschoon zij dikwijls treurig worden verward. Kaïn, Ezau, Saul, Achab en Judas hadden allen berouw, doch hun berouw was de knaging van een natuurlijke consciëntie en niet de Goddelijke droefheid van een verbroken hart en een verslagen geest. Zij sidderden voor God als een vertoornd Rechter en smolten niet in droefheid voor Hem als een vergevend Vader. Zij haatten hun zonden niet, noch verlieten ze; zij beminden de heiligheid niet, noch zochten die. Kaïn ging uit van het aangezicht des Heeren; Ezau beraamde Jacobs dood; Saul raadpleegde de toveres van Endor; Achab zette de brave Micha in de gevangenis; en Judas verhing zichzelf. Hoe verschilt dit valse berouw van een verworpeling van het berouw van een kind van God; van de ware droefheid over de zonde, het Goddelijk berouw, het heilig rouwklagen, die vloeien uit de werkingen van de gezegende Geest. Dit rouwklagen ontspringt niet uit een gevoel van de toorn Gods, geopenbaard in een verbroken wet, maar vindt zijn oorsprong in Zijn genade in een gezegend Evangelie, in een geloofsgezicht van Christus’ lijden in de hof en aan het kruis; in een openbaring van vergevende liefde, en gaat altijd vergezeld van een walgen en verfoeien van zichzelf, een ongedwongen belijdenis van zonden en een verzaken van dezelve, met hartelijke, oprechte en ernstige smekingen, om voor alle kwaad te mogen worden bewaard en met een heilig verlangen om te leven tot prijs en heerlijkheid God.
