Zult Gij wonder doen aan de doden? Of zullen de overledenen opstaan? Zullen ze U loven? Zal uw goedertierenheid in het graf verteld worden? Uw getrouwheid in het verderf? Psalm 88:11, 12
Dit is niet de taal van de ziel, die dood is in ongerechtigheid en zonde, maar het is de ademtocht van een levende ziel, strijdende en worstelende met de dood. Welk een onderscheid is er, waar het leven is werkende in en onder de dood, en waar de dood onbepaalde heerschappij voert; tussen de levendgemaakte ziel en die, waarin niets dan de dood is; de dood zonder een sprankje van geestelijk leven; de dood zonder een enkele straal van hemels licht. Daar, waar de ziel geheel dood is, is geen gekerm, geen zucht, geen klacht, geen droevig vragen, geen uitstorting van het hart voor God, geen leven en adem meer, dan in een lichaam in het graf. Maar waar het leven is ingeplant uit de Fontein des levens, daar kermt dat leven onder de dood. Het zucht vanuit het graf; het hijgt naar adem, onder het lichaam, dat het bedekt, en tracht zich op te heffen van onder het gewicht des doods, van onder die verpletterende massa van vleselijkheid, die het in zijn verstijfde en kille armen heeft omkneld; het tracht aan dat lichaam der zonde en des doods te ontworstelen, dat het met zijn koude en verstijfde massa geheel omvat, zodat het buiten staat is zich op te richten. Verstaat gij zodanige werkingen des levens? Het zwoegen, het hijgen, het zich oprichten van het leven Gods in uw ziel; het leven, dat is neergedrukt, overstelpt, overweldigd, maar toch niet verstikt; die vleselijke, dode, dorre, aardse, duivelse natuur, die er als een last op ligt? Rekent er op, zo gij nooit hebt ervaren wat het zegt, te snakken en te hijgen en te kermen en te zuchten onder de last van een lichaam der zonde en des doods, gij nog niets kent van de levendmakende kracht des Heiligen Geestes in uw geweten.
’k Denk aan U, o God, in ’t klagen
uit de landstreek der Jordaan.
Van mijn leed doe ’k Hermon wagen,
’k roep van ’t klein gebergt’ U aan.
Ps. 42 :4
