Al ging ik ook in een dal der schaduw des doods, ik zou geen kwaad vrezen; want Gij zijt met mij, Uw stok en Uw staf, die vertroosten mij. Psalm 23:4
De dood, de koning der verschrikkingen. De dood met zijn zeis in zijn niet te ontwijken hand, maait miljoenen mensen van het veld des levens af. De dood begluurt zijn slachtoffers op elke hoek; de dood zal zeer spoedig u en mij in het graf leggen, en hij werpt zijn schaduw overal waar hij komt. Hij bezoekt de ziekenkamer en werpt een schaduw daar; hij beweegt zich over de wieg en zijn schaduw valt op het aangezicht van het kind. Hij komt met een brief uit het verre Indië, of met een zwartomzoomde rouwbrief uit onze omgeving, en zij wordt ons ter hand gesteld. En deze tijdingen of tekenen werpen een zwarte schaduw over onze harten. In waarheid, waar is er een plaats, waar de dood zijn schaduw niet vertoont? Waar is het huis, waar zijn schaduw nooit is waargenomen? Een feit is het, dat hij nooit zonder schaduw komt. Hij is de laatste vijand, hij is de uiteindelijke vervulling van de oorspronkelijke vloek. En ofschoon de dood voor een kind van God van zijn verschrikkingen is ontdaan en van zijn angel is beroofd, en ontwapend van zijn overwinning, en ofschoon hij voor de stervende gelovige slechts een doorgang des levens is, om in te gaan in de gewesten der eeuwige zaligheid, wij kunnen zeggen wat wij willen, maar ook die doorgang werpt een schaduw af. Zelfs David, ofschoon vervuld van een zoet vertrouwen, dat de Heere zijn Herder was, ten tijde dat zijn beker overvloeide van des Heeren goedertierenheid en liefde, noemt het „een dal der schaduw des doods”. De stok en de staf vertroostten hem en hij vreesde geen kwaad, maar toch was het een dal, waarover dreigende bergen en donkere wouden hingen, en de schaduw des doods was van het begin tot het einde er over uitgespreid. Evenwel is het maar een schaduw. Voor de genadeloze, voor degene, die Christus niet kent, voor de onboetvaardige en ongelovige, is het geen schijn, maar werkelijkheid, want de toorn Gods, die brandt tot in het onderste van de hel, wacht hem op aan het eind van het dal, om hem neder te stoten in de poel, die brandt van vuur en sulfer. Doch voor degenen, die in de Heere sterven, in de zoete genieting van de vrede door Zijn bloed, is het slechts een voorbijgaande schaduw. Voor hen stierf de dood toen Jezus stierf. De dood werd in Zijn graf begraven, doch stond niet met Hem op, want Hij vernietigde hem en bracht het leven en de onverderfelijkheid aan het licht.
