Het gekrookte riet zal Hij niet verbreken, en de rokende vlaswiek zal Hij niet uitblussen. Jesaja 42:3
Hoe genadig, hoe teder en zacht gaat de Verlosser om met dit angstige, beproefde lid van Zijn lichaam! Hij behandelt het noch naar zijn verdiensten, noch naar zijn angsten. Het ‘geknakte riet’ verdient het om steeds weer te worden gebroken, en het vreest dit om dat het dit verdient. Maar de genadige, teerhartige Verlosser breekt het zeker niet, Hij bindt het op. En wat kan Hij in één ogenblik het ‘geknakte riet’ opbinden! Door één woord, één blik, één aanraking, één glimlach, kan Hij in één tel de hangende stengel oprichten. Dit is Zijn gezegende taak. De discipelen zouden de verwonde vrouw uit Syro-Fenicië hebben gebroken, toen ze zeiden: ‘Laat haar van U; want zij roept ons na’ (Matth. 15:23). Maar dat deed hun hemelse Meester niet. Hij behandelde haar niet zo. Zijn heiligheid, Zijn zuiverheid, Zijn afkeer van de zonde, Zijn ijver voor de eer van Zijn Vader konden Hem allemaal aanleiding geven haar te breken. Door Zijn genade, barmhartigheid, mededogen en liefde echter verbindt Hij haar. U voelt zich wellicht zelf een arm ‘geknakt riet’ — geknakt door bezoekingen, door verzoekingen, door schuld, door de duivel; gereed om te vergaan, alle hoop op te geven en weg te kwijnen en te sterven. O, bedenk — dat de Heere het ons nooit laat vergeten — dat deze gezegende Man van Smarten ‘in alle dingen, gelijk als wij, is verzocht geweest, doch zonder zonde.’ Aangezien Hij ‘medelijden kan hebben met onze zwakheden’, (Hebr. 4:15) kan Hij met ons meeleven en ons te hulp komen, en daarom zal Hij nooit ofte nimmer een ‘geknakt riet’ breken. Als onze arme ziel geknakt is door bezoeking, door verzoeking, door angst en twijfel, door de voorstellen van de duivel, dan kunnen wij ons troosten met de gedachte dat de minzame en teerhartige Verlosser nooit of te nimmer dat ‘geknakte riet’ zal breken, maar dat Hij het zeer genadig, als het Hem behaagt, zal opbinden.
