En stromen op het droge. Jesaja 44:3
Hoe dikwijls gevoelt de ziel, uit God geboren en door God onderwezen, dat zij zelf „deze droge grond” is. Zij zou gaarne vruchtbaar zijn in elk goed woord en werk; zij wenste inwendig versierd te zijn met elke genade des Geestes, en met elke goede en Goddelijke genade des Geestes uitwendig. Dat niemand gelove, dat het kind van God zorgeloos is omtrent, of onverschillig voor enige inwendige of uitwendige vrucht. Er is niets te heilig, te hemels, te geestelijk of te genadig, dat het kind der genade niet inwendig zou wensen te ervaren, of uitwendig voort te brengen. Maar het gevoelt, dat het niet in staat is door eigen werk die vruchten voort te brengen, die het verlangt. Even goed zou een dorre akker veranderd worden in een vruchtbare tuin, zonder door eens mensen hand bebouwd, of door de regen des hemels gedrenkt te zijn, als een ziel, die haar eigen dorheid kent en gevoelt, door eigen kracht vruchten der gerechtigheid zou kunnen voortbrengen. Maar de Heere, die de begeerte des harten en deszelfs inwendig treuren over zijn dorheid kent, heeft in de tekst een zoete en genadige belofte gegeven: „Ik zal stromen gieten op het droge”. Een enkele regenbui zou niet genoeg zijn. De droge grond zou spoedig enige weinige droppels van de zomerregen inzwelgen. Er moeten stromen komen, of van de hemel, of van de stromen dier rivier, die de stad Gods verblijdt, om die grote verandering teweeg te brengen. Die „stromen” zijn: de beloften in de ziel; de liefde Gods in het hart uitgestort; de openbaringen van Christus en zijn zoenbloed; de stroom der genade even overvloedig over de menigte zonden, en het vloeien des vredes als een rivier in de verslagen geest.
Want God, de Heer, zo goed, zo mild,
is ’t alle tijd een zon en schild.
Hij zal genaad’ en ere geven.
Hij zal hun ’t goede niet in nood
onthouden, zelfs niet in de dood,
die in oprechtheid voor Hem leven.
Welzalig, Heer, die op U bouwt
en zich geheel aan U vertrouwt!
Ps. 84:6
