Hij voerde hem rondom. Hij onderwees hem, Hij bewaarde hem als Zijn oogappel. Deut. 32:10
„Hij voerde hem rondom”. Dit was letterlijk waar. Wat een omtrekkende terug- en voorwaarts leidende weg was het voor de kinderen Israëls in de woestijn! Toch was iedere stap onder de leiding Gods; want zij verreisden nooit, tenzij de wolkkolom zich verhief. Maar hoe leidt de Heere rondom in de genade? Door Zijn Israël te leiden in een weg, waarvan zij het einde niet kunnen bespieden. De ene kromming van de weg verbergt de volgende. Ik heb eens gelezen, dat men een weg kan maken met op elk vierde gedeelte van een mijl een kromming; en toch zal deze weg, op deze manier honderd mijlen lang gemaakt zijnde, vanuit het middelpunt naar buiten in een rechte lijn gemeten, slechts een afstand van één mijl aangeven. Zo is het ook in de genade. De lengte van de weg wordt door de vele wendingen vergroot. Maar deze wendingen doen de weg meer uitgestrekt schijnen dan hij in waarheid is. Alles is voor ons verborgen. Wanneer bijvoorbeeld de Heere een werk der genade begint, dan geeft Hij overtuiging van zonden. Hij opent de geestelijkheid van de wet; Hij doet de ziel haar schuld gevoelen. Zij wordt schuldig, schuldig, schuldig in gedachten, woorden en werken. Maar weet iemand in dit geval, wat de Heere doet? Kan hij duidelijk het werk van God in zijn ziel uitstippelen? Is hij in staat om te zeggen: „Dit is het werk van God in mijn hart”? Voor het grootste gedeelte weet hij niet wat er in hem omgaat. Daarom is hij zo bekommerd; daarom kan hij geen rust vinden; daarom komen de dingen der eeuwigheid gedurig in zijn gemoed op; daarom verkeert hij in de gedurige vrees van te komen onder de toorn; daarom spelen zijn gedachten voortdurend op God; daarom loont hij veroordeeld in banden van ellende. Ook zelfs wanneer het de Heere behaagt hem enige hoop te verschaffen, een zoete belofte aan zijn ziel toe te passen, hem te bemoedigen in verschillende opzichten onder de bediening van het Woord, dan kan hij menigmaal de volle troost er niet uit genieten. Het moge voor een ogenblik zijn, maar het is spoedig voorbij, en hij kan nauwelijks geloven, dat het werkelijkheid is. Het ongeloof zegt hem, dat het niet in de rechte weg tot hem gekomen is, of dat het niet lang genoeg duurde, of dat het niet diep genoeg ging, of het was niet zoals hij er anderen wel eens over had horen spreken. En zo is hij vervuld met twijfelingen, vrezen en benauwdheden, of het werkelijk van de Heere was. Maar wanneer de Heere hem een stapje verder leidt, het Evangelie ontsluit, Christus openbaart, enig zoet getuigenis in zijn hart doet afdalen, hem enige gezegende ontdekking geeft van zijn aandeel in de Heere Jezus, en dit met Goddelijk getuigenis in zijn hart verzegelt, dan verdrijft dit alle twijfel en vrees en vervult het zijn ziel met blijdschap en vrede. Ja zelfs na al het genotene, als de zoetigheid er van weg is, kan hij weer laag zinken en kan hij de werkelijkheid van de openbaring, toen genoten, gaan betwijfelen. Dit alles is een „voeren rondom”, want de ene kromming van de weg verbergt de andere.
