De roofvogel heeft het pad niet gekend, en het oog der kraai heeft het niet gezien. Job 28:7
De groei in de genade is geen voortgaande heiligmaking en een vleselijke heiligheid aan de ene zijde, noch ook een valse en bedriegelijke vaststelling aan de andere zijde. Het nauwe pad ligt tussen deze twee uitersten. Aan de ene zijde ligt Sene, en aan de andere zijde Bozez, 1 Sam. 14:4, dat is: aan de ene zijde Farizese heiligheid en aan de andere zijde antinomiaanse zekerheid; en tussen deze twee scherpe rotsen ligt het pad, dat de roofvogel niet kent en dat het oog der kraai niet heeft gezien. Voor zich aan deze rotsen te pletter te stoten, wordt een levend mens alleen bewaard door de verborgen handelingen Gods met zijn geest en door de inwendige oefeningen, die hij voortdurend beleeft. Een duurzame kennisneming van zijn eigen onreinheid bewaart hem van een eigengerechtige heiligheid in het vlees, en een dagelijks kruis en een scherpe doorn weerhouden hem van een zorgeloze vermetelheid. Zijn pad is inderdaad een wonderlijk pad, vol van overeenkomstige tegenstrijdigheden en hemelse raadselen. Hij is nooit op zijn gemak als hij op zijn gemak is, en nooit zonder last wanneer hij geen last heeft. Hij is nooit vergenoegd wanneer hij niet iets doet, en hij is nooit vergenoegd met hetgeen hij doet. Hij is nooit zo sterk dan wanneer hij stil zit, en nooit zo vruchtbaar dan wanneer hij niets doet, en nooit zo werkzaam dan wanneer hij de minste haast maakt. Allen streven hem in zijn loop voorbij, doch hij alleen bereikt het eind en wint de prijs. Allen zijn verzekerd, naar hij gelooft, dat zij in de hemel zullen binnengaan, behalve hijzelf; en toch beërft hij het Koninkrijk, terwijl de anderen worden buitengeworpen. Hij verkrijgt vergeving door schuld, hoop door twijfelmoedigheid, verlossing door verzoeking, troost door verdrukking en een kleed der gerechtigheid door vuile vodden. Ofschoon een worm en geen man, overwint hij evenwel de Almachtige en zichzelf door geweld; en ofschoon nog minder dan niet en ijdelheid, neemt hij de hemel door geweld. Dus onder al de vreemde tegenstellingen, die een gelovige in zich ontwaart, is hij nooit zo veelvuldig in het gebed, dan wanneer hij niets zegt, nooit zo wijs dan, wanneer hij zich als de grootste dwaas gevoelt, nooit zo eenzaam, dan wanneer hij in gezelschap verkeert, en nooit zo zeer onder de kracht van een innerlijke godsdienst, dan wanneer hij zich van de uitwendige godsdienst gescheiden vindt.
